Rozdział 7 - 'Moim zadaniem było zabijać...'

  Alice po chwili znalazła się na Wielkim Bazarze Mistrzów, wszyscy już na nią czekali. Vidom jak zwykle obdarzył ją aroganckim spojrzeniem i uśmiechnął się krzywo. Dziewczyna to odwzajemniła i z wielką gracją zajęła swoje miejsce obok Kennet'a Valiaz'a. Czekali chwilę aż sługa zaprosi osobę na audiencję, do budynku wszedł dziwny, czarny stwór. Miał na oko ponad dwa metry wysokości i poobwieszany był wielkimi stalowymi łańcuchami. Nie miał nóg, a jego głowa bardziej przypomniała narzędzie do kopania w ziemi niż twarz czegokolwiek. Spojrzała ze zdziwieniem na Mistrza Czytaczy Przyszłości.
- To prawdziwy członek plemienia Dru'h - szepnął jej do ucha.
- Na..to niemożliwe - powiedziała. - Myślałam, że wyglądają jak... jak Tari't.
- Tari't jako jedyna z plemienia Dru'h przypominała człowieka, bo Dar Khyrezis sprawił ze zyskała ludzką postać...
- Nazywam się Dolenas Dru'h - powiedział ów stwór. - Jestem głównym przewodniczącym naszego plemienia, i ostatnie wydarzenia nie są zbyt miłe w każdym razie dla nas. Razem z naszymi postanowiliśmy pochować Tari't Dru'h według naszych wierzeń, ale wiemy, że ludzie mieszkający w Cytadeli Feniksa nie pozwolą nam zabrać ciała, dlatego przyszedłem osobiście prosić o wydanie ciała naszej przyjaciółki...
- Dolenas'ie - zaczął Vidom. - Wiesz doskonale, że nie możemy na to pozwolić, mieszkańcy nie rozumieją waszych przekonań, dlatego ciało Tari't zostanie w Grobowcu Mistrzów...
- Ale my prosimy - błagał Dru'h.
- Wiesz doskonale jakie obowiązują nas prawa - powiedział Mistrz Władców Snów. - Nie możemy się przychylić do waszej prośby...
  Vidom wraz z Arkus'em wyszli z budowli, potwór wydał cichy dźwięk płaczu i wyszedł z bazaru. Alice siedziała wstrząśnięta, nie rozumiała zachowania zachowania Vidom'a.
- Dlaczego on się tak zachowuje? - zapytała będąc nadal w szoku.
- To on taki jest - oznajmił i wstał. - Wybacz, ale muszę uciekać, zobaczymy się wieczorem na uroczystej kolacji na twoją cześć, tylko dobrze przejrzyj szafę i zaskocz Vidom'a...
  Dziewczyna nałożyła swój czerwony płaszcz i wyszła na ulicę. Choć cała budowla była zakryta kopulą to jednak odczuwało się warunki panujące na zewnątrz. Po chwili rozpadał się deszcz, który dzwonił na kopule. Alice poczuła zimno i postanowiła wrócić do swojego domu, po drodze postanowiła zajrzeć na plac budowy, jednak Drake'a tam nie było... Ruszyła w uliczką do domu, przed jej mieszkaniem stał mężczyzna w czarnych spodniach bez koszulki. Drake.
- Witam - powiedział i uśmiechnął się szelmowsko i ustami lekko musnął jej dłoni. Dziewczyna poczuła dreszcze podniecenia. Chłopak był bardzo dobrze zbudowany, był bardzo umięśniony, a jego ciało zdobiło wiele ran, jedynie twarz była nietknięta przez żadne rany. - Czyli sam postanowiłeś przyjść?
- Jestem pod twoim domem pierwszy i ostatni raz - powiedział chłopak. Miał taki cudowny głos.
- Jesteś pewien? - zapytała figlarnie.
- Alice nie podrywaj mnie, nasz związek, gdybyś znała prawdę przestała byś się tak zachować - powiedział i podszedł bliżej.
- Oczywiście jak zwykle gracie trudno dostępnych - oznajmiła i otworzyła drzwi. - Powiedz mi chociaż prawdę...
- Nie mogę - powiedział i nagle dało się słyszeć dziwny dźwięk, który z echem rozchodził się po cytadeli. - Wchodź!
  Wbiegł i popchał Alice w głąb mieszkania i zatrzasnął drzwi. Oparł się o nie i głośno westchnął.
- Co się dzieje? - zapytała.
- To na mnie - orzekł i spojrzał jej w oczy.
- Czemu niby? Drake co się dzieje?
- Już ci mówiłem, że jestem więźniem, ale nie powiedziałem, że jestem jedynym wilkołakiem w całej Krainie Feniksa...
- CO!?
- Dlatego nie możemy się spotykać, jestem więźniem - oznajmił i usiadł przy stole. Dziewczyna naprzeciw niego. - Muszę wykonywać swoją karę, ale czasem jak teraz nie stawiam się na czas by mnie zamknęli, nie ruszą straży bo nie chcę wydać ludziom, że chowają tutaj wilka...
- Drake, ale jak... - Alice była wstrząśnięta.
- Chcesz znać całą prawdę? - zapytał.
- Tak - odpowiedziała bez wahania.
- Urodziłem się w tysiąc siedemsetnym roku w bogatej rodzinie szlachty czy arystokratów jak nazywano bogatszych ludzi z Wester. Wester to kraina leżąca na północy Kanady, również niedostępna ludziom jak Wille City...
- Skąd wiesz skąd pochodzę?
- Heh, wiem wszystko. Byłem najmłodszym dzieckiem, miałem dwóch braci. Moi rodzice byli idealnie dobraną parą egoistów. Interesowali się tylko sobą, wychowywała nas niania. Najstarszy syn zginął podczas pożaru naszego, a raczej ich dworu. Wówczas zaczęły się kłopoty, wraz z drugim bratem - Morganem, musieliśmy iść do pracy. Ojciec ciągle szlajał się po urzędach by zwrócono nam pieniądze za dom, natomiast matka całymi dniami leżała w łóżku w domku letniskowym na obrzeżach Wester. Morgan został opiekunem Istaru w tym domku, natomiast ja zostałem uprowadzony podczas ataku na Wester. Zabito moich rodziców, brat przeszedł przez Istar do Cytadeli Feniksa. Krzyczał bym i ja biegł za nim, niestety przejście zamknęło się zaraz za bratem, a ja walnąłem w witraż, który jednak się nie rozbił. Obudziłem się w klatce, obok mnie w wielkich męczarniach leżeli moi przyjaciele z miasta. Wywieziono nas w las, gdzie wstrzyknięto nam jak mówili lek, że niby Wester było zakażone. Bajka, bo skoro było zakażone to i my również. Po paru dniach zaczęliśmy przechodzić przemiany w wilkołaki, ale nie potrzebowaliśmy do tego pełni księżyca, nazywano nas Wilkami Dnia. Każdy z ocalałych dziesięciu chłopaków teraz tak wygląda, o ile jeszcze żyją. Kiedy zaczęliśmy kontrolować nasze przemiany wysyłano nas na inne miasta gdzie w poszukiwaniu jedzenia mieliśmy zabijać...
- Ludzi?
- Oprócz tego, że nie potrzebowaliśmy pełni księżyca do przemiany nasz organizm tolerował tylko ludzkie mięso..
- O matko - powiedziała Alice. Łzy napłynęły jej do oczu, jak ktoś mógł tak ukarać niewinnych ludzi.
- Jednak nie atakowaliśmy miasta, uciekliśmy, lecz wyłapano nas co do jednego. Byłem z nich największy jako wilk. Odseparowano mnie od reszty. Siedziałem w zamknięciu przez blisko dwa miesiące. Od czasu przemiany nic nie jadłem, mógł głód na ludzkie mięso był nie do opisania. Wystawiono mnie na arenie, moim zadaniem było zabijać...
- Nie - powiedziała zapłakana Alice. - To nie możliwe...
- Możliwe, walczyłem nie przeciw zwierzętom, tylko przeciw ludziom. Wiedziałem, że jako wilk pokonam ich raz dwa, dlatego zmieniałem się w człowieka, a oni bezlitośnie okładali mnie mieczami i pałkami. Całe szczęście nic nie czułem, nic, oni mnie chłostali, a ja się śmiałem, bo jako Wilk Dnia zostałem również nieśmiertelny w obu postaciach... Gdy zobaczyli, że za każdym razem zmieniam się w człowieka i nic nie robię wkurzyli się. W nocy weszli do mojej celi gdy spałem, wstrzyknęli mi wielką potrzebę głodu, który i tak był duży. Zabiłem ich, bo lek działał natychmiastowo, uciekłem, ale taki był plan. Na arenie czekało na mnie stado ludzi, zabiłem ich wszystkich, rozumiesz to!? Do końca swojego pieprzonego nieśmiertelnego życia będę miał to w snach jak zabijam tych ludzi. Zostałem zmieniony na maszynę do zabijania, a dręczy mnie kurwa sumienie, że zabiłem paru nic nie znaczący ludzi. Nigdy nie umrę, próbowałem skakać z klifu, pić, jeść tysiące różnych trucizn, ale nie działa, rozumiesz to!? Ja nie potrafię tak żyć, ja nie mogę tak żyć z ta myślą, że ponad trzysta lat temu zabijam ludzi na arenie dla uciechy pewnego możnowładcy i jego poddanych...
- Drake...
- Nie miałem innego wyboru, potem postanowili się mnie pozbyć, dali mi antidotum na wilka. Zadziałał, nie łaknę już ludzkiego mięsa, ale nadal mogę się zmienić i jestem nieśmiertelny... Dziesięć lat temu złapał mnie Arkus Boolf, jest zmiennokształtnym, nie poznałem się, że to nie prawdziwe zwierzę. Sprowadził mnie tutaj i od tego czasu jestem więźniem, jestem jedną z desek ratunkowych dla was...
  Dziewczyna podeszła i przytuliła chłopaka. po jego twarzy pociekły łzy. Alice bardzo mu współczuła, lecz nie wiedziała kompletnie jak mu pomóc, chciała by przestał się zadręczać, ale sama wiedziała, że tak się nie da. Ona sama ciągle zadręczała się za spowodowanie śmierci matki...
- Dlatego nie możemy się spotykać, choć czuję, że jesteś pierwszą osobą, która mi współczuje...
- Przecież nikt nie wie, że jesteś wilkołakiem...
- Ale wiedzą, że zabijałem ludzi na arenie, Vidom to rozpowiedział...
- NIE - powiedziała Alice.
- Nie był, nie jest zadowolony z mojej obecności tutaj, to on kazał mnie zakuć w kajdany i uczynił dożywotnim więźniem Cytadeli Feniksa...
- Drake, ja nie wiem co powiedzieć - powiedziała Alice, lecz znowu dało się słyszeć dziwny dźwięk, który wyzwał chłopaka. Drake podszedł do drzwi i nim wyszedł, odwrócił się i poprzez łzy uśmiechnął się...
- Jeszcze tu wrócę...
- Będę czekać - oznajmiła na pożegnanie Alice. Gdy wyszedł wybuchła wielkim płaczem, jak ona była przerażona historią chłopaka. Z czasem stwierdziła, że czuje coś więcej do niego niż tylko przyjaźń...

Zapraszam do lektury siódmego rozdziału mojego opowiadania Dary Khyrezis. Władca Snów :)
Czytasz = komentujesz :)
Dziękuje, że pozostawienie każdej, najmniejszej notki :)